‘Herif Koş Berkinler Gelmiş!’

Halkımız Bizleri Bekliyor! Peki Biz Ne Yapıyoruz?

Umudumuzun sesi Yürüyüş Dergisi’ni, yeni insanlara ulaştırmak için her tarafa gidiyoruz. Biz ne kadar insanlara ulaştırmaya çalışsak da, her zaman belli başlı bir şeyleri gözden kaçırıyoruz. Mesela bir mahallede dergi dağıtımını artırma planı yaptık. Neredeyse her gün çat kapı yapıyoruz. Mahalle ağırlıklı olarak Ardahan, Tokat ve Vanlılar’dan oluşuyor.

Mahallenin gençleri ile birlikte hafta sonu Yürüyüş Dergisi’nin yeni sayısını alarak, çat kapıya çıktık. Kapı kapı dolaşırken bir taraftan güleryüzlerle karşılaşırken, bir tarafta iktidarı öven insanlarla da karşılaşıyoruz.

Çat kapıya birlikte çıktığımız arkadaşlardan biri, iktidarı destekleyenleri görünce, “Bizim bu insanları dönüştürmemiz gerekiyor. Eğer bizler insanların kapılarına gitmezsek, insanlar düzenin pisliklerini koruyanın, bizzat iktidar olduğunu göremeyecektir” üzerine konuşuyoruz ve kapı kapı da dergimizi götürüyoruz.

Birgün 4 arkadaş, yağmurun yağışını pek umursamadan dergi dağıtıyorduk. Bir kapı daha çaldık. Halkın misafirlik anlayışını bilmeyenimiz yoktur. Bizim ıslanmış halimizi gören bir aile, dergimizi aldıktan sonra bizi evine davet etti. Biz de yağmur bir taraftan yağarken eve gidelim, en azından dergi dağıttığımız mahalledeki evleri de tanımış oluruz diyerek eve girdik. Bize abla hemen bir çay demledi. Ailenin maddi olanakları olmadığı, evin halinden belli ama Anadolu halkının misafirlik anlayışı her yerde aynı, hemen çayın yanına yiyecek getirdiler. Sohbet ederken ister istemez memleketler sorulur ve ona görü kafamızda acaba Kürt mü, Türk mü ya da Sünni mi, Alevimi diye düşünüyoruz. Ailenin Samsunlu olduğunu da öğreniyoruz. Bunun üzerine AKP’nin fındıktaki politikaları ve çay üretimi üzerinden konuşuyoruz. Ne kadar AKP’ye oy verseler de, hayatlarından memnun olduklarını söylemiyorlar. Evdeki konuşmalarımız devam ettikçe aile devrimcileri de tanımaya başlıyor. Umudun ne CHP, ne de AKP’de olduğunu ev sahibi de söylüyor.

Mahallede dolaşmaya devam ederken, bir teyzeye dergi soruyoruz. Teyzeye Yürüyüş Dergisi dağıttığımızı söylerken bir anda teyze, “Herif koş gel Berkinler gelmiş” diye bağırıyor. Ve daha sonra teyze arkadaşımıza sarılıyor ve evine davet ediyor.

Evet, biz devrimcilik yaparken asli işimizi unutuyoruz bazen. İnsanların kapısına kadar gitmek ve o evlerin içine girmek işini. Halkın içine girdiğimizde çok şeyi öğreneceğimizi. Aslen biz onlardan öğrenirken birçok şeyi, bizimde onlara umudu ve Cephe’mizi öğretmemiz gerekiyor.

Öğretmeme için bir nedenimiz yok, çünkü devrimi bu halkla yapacağız. Yeni Berkinler’i, İrfanlar’ı ve Enginler’i bu mahallelerden ve bu halkın içinde bulacağız. Bu halkın içinde gerçekleri görmeyi unutmayalım. Kendimizi onlardan ayrı düşünmeyelim. Bazen dergi dağıtımına çıkmamak isteyebiliyoruz. Dergi bizim en temel propaganda araçlarımızdan birisidir. Başka bir örgütsel işimiz olmadığı sürece, hiç kimse dergi satmamanın gerekçesine kendini inandıramaz. Bu bizdeki umudu, düşmana olan kinimizi daha çok bilememizin önüne geçebilir. Düşman uyumadan, halkı yozlaştırmaya, insanların düşüncelerini kör etmeye çalışıyor. Biz yalnızca bir dergimizle ona karşı savaşıyoruz.

Sonuç olarak; halkın umudu biziz. Bu umudumuzu nerede olursak olalım, ister Kürdistan’ın bir köyünde, ister Akdeniz’in bir köşesinde, ister İstanbul’un yoksul bir mahallesinde umudumuzu herkese ulaştıralım.

Dergimiz bizleri nasıl değiştirdiyse, milyonlarca halka da umut taşıyacak. Hadi bakalım tembellik yok, Berkin’in elindeki sapanları çoğaltmak için kapı kapı gidelim ve halkımıza, Berkin’in kim olduğunu anlatalım. Bir gerçek vardır ki, halka gitmeyen halkı tanıyamaz. Halka gitmeden halkı örgütleyemeyiz.